Sztuka

Dynamiczny rozwój sztuki  ludowej na Kujawach  przypada na drugą  połowę  XIX wieku. Regionalny charakter  przejawiał  się głównie  w zdobnictwie wnętrz, wzornictwie mebli i tematyce rzeźb. W izbach mieszkalnych wisiały malowane święte obrazy ze Skulska lub z pracowni częstochowskich, które ozdabiały  girlandy z kolorowych kwiatów. Formą i  oryginalnymi  zdobieniami  kwiatonami wyróżniały się  skrzynie wianne, kufry, kredensy szlabany. Ważnym elementem wystroju był kredens  tzw. miśnik, który  pełnił  m.in. funkcje wystawy; eksponowano w nich fajansowe ozdobne misy i talerze. Izbę zdobiły  papierowe firanki  wycinane we wzory roślinne lub geometryczne. U powały wieszano przestrzenne ozdoby tzw. pająki, wykonane ze słomy, bibuły.  Tworzono ołtarzyki domowe  tzw.  „święte kąty”.
Haft kujawski charakteryzował się  niepowtarzalnymi wzorami. Dominowały motywy roślinne – ornamenty  o różnych kształtach. W hafcie kujawskim stosowano  głównie ściegi krótkie, do których zalicza się sznureczek, atłasek podściełany - inaczej, ścieg atłaskowy wypukły – wąski, atłasek na podkładzie nazywany wałeczkiem, dziergany, kładziony oraz haft dziureczkowy. Wszystkie powyższe hafty (oprócz sznureczka) wykonuje na podwleczeniu ściegiem przed igłą. 
Rzeźby do kapliczek, ołtarzyków, kościołów,  czy na przydrożne krzyże  tworzyli anonimowi samoucy lub snycerze. Przedstawiały one m. in.  Ukrzyżowanego i Matkę Boską Skępską, Nepomucena. Św. Wawrzyńca, Floriana, Antoniego, Józefa, Rocha. 
Z drewna wykonywano  bogato rzeźbione laski, ramki, zabawki, a  także ozdobne detale do mebli.  Z żelaza kuto  przydrożne  i cmentarne krzyże, wiatrołazy, kraty, zamki, podkładki do klamek.
Wiklinę, słomę, korzenie sosny i rogożynę  wykorzystywano do wyplatania  koszy gospodarczych  oraz zakupowych , koszyczków  na grzebienie, ozdobnych  kasetek, kapeluszy, tacek itp.
W ośrodkach garncarskich  wytwarzano naczynia: misy, dzbany, dzieżki,  wazony, wyróżniające się piękną proporcją kształtów. 
Sztuka sypania piaskiem wzorów na glinianych polepach  w izbach  zanikła wraz z upowszechnieniem się podłóg drewnianych. W zdobnictwie dominowały motywy roślinne i geometryczne. Piaskiem „malowano” także  podwórka, z okazji świat czy wizyt gości, czasami pojawiały się okolicznościowe napisy. Na ścianach i papierowych makatkach malowano  barwne kompozycje kwiatowe z zoomorficznymi  akcentami. Współcześnie wiele  dziedzin rękodzieła artystycznego zanika, jak chociażby  plecionkarstwo czy garncarstwo. Kontynuowane jest kowalstwo artystyczne i rzeźba zarówno o tematyce religijnej jak i świeckiej.