Dynamiczny rozwój sztuki ludowej na Kujawach przypada na drugą połowę XIX wieku. Regionalny charakter przejawiał się głównie w zdobnictwie wnętrz, wzornictwie mebli i tematyce rzeźb. W izbach mieszkalnych wisiały malowane święte obrazy ze Skulska lub z pracowni częstochowskich, które ozdabiały girlandy z kolorowych kwiatów. Formą i oryginalnymi zdobieniami kwiatonami wyróżniały się skrzynie wianne, kufry, kredensy szlabany. Ważnym elementem wystroju był kredens tzw. miśnik, który pełnił m.in. funkcje wystawy; eksponowano w nich fajansowe ozdobne misy i talerze. Izbę zdobiły papierowe firanki wycinane we wzory roślinne lub geometryczne. U powały wieszano przestrzenne ozdoby tzw. pająki, wykonane ze słomy, bibuły. Tworzono ołtarzyki domowe tzw. „święte kąty”.
Haft kujawski charakteryzował się niepowtarzalnymi wzorami. Dominowały motywy roślinne – ornamenty o różnych kształtach. W hafcie kujawskim stosowano głównie ściegi krótkie, do których zalicza się sznureczek, atłasek podściełany - inaczej, ścieg atłaskowy wypukły – wąski, atłasek na podkładzie nazywany wałeczkiem, dziergany, kładziony oraz haft dziureczkowy. Wszystkie powyższe hafty (oprócz sznureczka) wykonuje na podwleczeniu ściegiem przed igłą.
Rzeźby do kapliczek, ołtarzyków, kościołów, czy na przydrożne krzyże tworzyli anonimowi samoucy lub snycerze. Przedstawiały one m. in. Ukrzyżowanego i Matkę Boską Skępską, Nepomucena. Św. Wawrzyńca, Floriana, Antoniego, Józefa, Rocha.
Z drewna wykonywano bogato rzeźbione laski, ramki, zabawki, a także ozdobne detale do mebli. Z żelaza kuto przydrożne i cmentarne krzyże, wiatrołazy, kraty, zamki, podkładki do klamek.
Wiklinę, słomę, korzenie sosny i rogożynę wykorzystywano do wyplatania koszy gospodarczych oraz zakupowych , koszyczków na grzebienie, ozdobnych kasetek, kapeluszy, tacek itp.
W ośrodkach garncarskich wytwarzano naczynia: misy, dzbany, dzieżki, wazony, wyróżniające się piękną proporcją kształtów.
Sztuka sypania piaskiem wzorów na glinianych polepach w izbach zanikła wraz z upowszechnieniem się podłóg drewnianych. W zdobnictwie dominowały motywy roślinne i geometryczne. Piaskiem „malowano” także podwórka, z okazji świat czy wizyt gości, czasami pojawiały się okolicznościowe napisy. Na ścianach i papierowych makatkach malowano barwne kompozycje kwiatowe z zoomorficznymi akcentami. Współcześnie wiele dziedzin rękodzieła artystycznego zanika, jak chociażby plecionkarstwo czy garncarstwo. Kontynuowane jest kowalstwo artystyczne i rzeźba zarówno o tematyce religijnej jak i świeckiej.